Piłka nożna stanowi dowód na istnienie przekleństwa, które jest jednocześnie wybawieniem dla piłkarzy, trenerów i przygnębionych klęską fanów. Chodzi o grę, której nie wystarczy wygrać, lecz w której trzeba wygrywać zawsze, w każdym sezonie, w każdych zawodach, w każdym meczu. Pisarz, architekt czy muzyk mogą nieco odpocząć po stworzeniu wielkiej powieści, wspaniałego budynku czy niezapomnianej płyty. Mogą przez pewien czas nie robić nic lub robić coś o mniejszym znaczeniu. Wśród tych najwybitniejszych, których znam najlepiej, są tacy, którzy stali się dobrzy, ponieważ takimi zostali obwołani ze skutkiem dożywotnim dzięki jednemu jedynemu godnemu podziwu dziełu napisanemu pięćdziesiąt lat wcześniej. W piłce nożnej wręcz przeciwnie – nie przysługuje ani odpoczynek, ani rozrywka, niewiele też znaczy imponująca lista dawnych sukcesów, czy tytuł wywalczony w poprzednim roku. Nigdy nie przyjmuje się, że dokonań już dość, lecz wymaga (i sami piłkarze wymagają tego od siebie), aby kolejne spotkanie również zakończyło się wygraną, tak jakby zawsze zaczynano od zera, analogicznie do początkowego wyniku każdego meczu. W odróżnieniu od innych sfer działań życiowych, w sporcie (a przede wszystkim w piłce nożnej) nic się nie kumuluje ani nie procentuje, pomimo tego, że gabloty pełne trofeów i statystyki cieszą się coraz większym uznaniem. Bycie najlepszym wczoraj nie ma już dziś znaczenia, nie mówiąc o dniu jutrzejszym. Wczorajsza radość nic nie poradzi na dzisiejszy niepokój, nie istnieje tu pocieszenie w postaci wspomnień, ani satysfakcja z przeszłych dokonań, ani – oczywiście – wdzięczność publiczności za zadowolenie, jakie stało się jej udziałem dwa tygodnie temu. Podobnie zresztą nie trwa długo żal ani gniew, które z dnia na dzień mogą ustąpić miejsca euforii i wynoszeniu pod niebiosa. Być może dlatego piłka nożna jest sportem, który pobudza do agresji - jak powiedział Cabrera; jednakże nie ze względu na możliwość wymiany kopniaków, ale na stan niepokoju. Z drugiej strony trzeba przyznać, że ma w sobie coś bezcennego, co nieczęsto występuje w pozostałych sytuacjach życiowych: pobudza umiejętność zapominania, w związku z czym można równie dobrze powiedzieć, że tym, do czego nie pobudza nigdy, jest pamiętliwość – coś, czego można nauczyć się wyłącznie w wieku dorosłym.